πτ

Το στρωμα της παχνης, που λες οτι φτιαχνεις για πληγωμενα τζαμια, ταυτοσημες μνημες
απλωνουν πλοκαμια και το σκουπιζουν.

αυτος ειμαι, λες.

σ' εμενα το λες ή σ' εσενα;

μεγαλωνω βρεγμενος, στην κοιλια ξαπλωμενος, του ουρανου. εμβρυο νοθο, την εκπτωση νιωθω σαν εκτρωση
του νου. σαν δεντρο στο κεντρο του πεδιου φυτρωνω στην κορη αυτου του αιδοιου, να μην σε βλεπει που ξενυχτας. να μην κοιτα τα μαυρα δοντια σου οταν στην ακρη αλυχτας αυτου του κοσμου.

ο πονος μου ειναι το φως μου. φως μου εσυ φτιαχνεις τα χρωματα που τραγουδουν τα στοματα του φτερωτου θηριου μεσα στου κρυου την αλλαγη.

επαψε η γη να προσπαθει. τωρα απο δυο γιναμε ενας. θα μοιραστουμε αυτης της γεννας τον σπανιο μυκητα και σε χωρια
ακατοικητα θα δοξαστουμε. ποιητες-αριθμοι, θεοι πληγωμενοι, δημοσιοι ρυθμοι θυμωμενοι

- μονοι κι ανικητοι θα τρωμε παλιους σεισμους.