πιο εδω

οταν ημουν μικρος μου ειχε πει να προσεχω οταν πηγαινω απεναντι γιατι ειναι επικινδυνα εκει. δεν βλεπεις αν ερχεται αυτοκινητο. προσεχω παντα. κι οταν δεν προσεχω, σιγουρα κανω οτι προσεχω. ουτε μια φορα δεν εχω διασχισει εκεινον τον δρομο απο εκεινο το σημειο διχως να σκεφτω την μανα μου. ουτε μια φορα δεν εχω διασχισει δρομο διχως να σκεφτω εκεινο το σημειο.

ετσι βιαστικα και αμετανοητα συμμετεχουν ανθρωποι στις μερες μου. μεταμορφωνονται σε κατι λιγοτερο απο σκεψη, κατι μικροτερο απο μνημη κι ειναι εκει οταν βουρτσιζω τα δοντια μου με κυκλικες κινησεις, οταν δενω τα κορδονια μου, οταν πληκτρολογω τους κωδικους μου, οταν πινω Kaiser, οταν φτιαχνω μιλκσεηκ-μπανανα, οταν σπαω σπυρακια, οταν τρωω πατατακια με la vache qui rit, οταν ακουω την λεξη αποικουν, οταν την λεω, οταν την τραγουδω, οταν αλλαζω μαξιλαροθηκη-

και θελω να τους ικανοποιησω, να μου γελασουν συνομωτικα, να τσακωθουμε και μετα να γαμηθουμε, να παμε να ριξουμε καλαθια και να τα καταφερω μονο μια φορα, να παιξουμε θεατρο στο μπαλκονι, να αρρωστησω και να ειναι εκει. να ειναι εδω. να ευχονται να πεθαινα την ιδια στιγμη που με αγαπουν το ιδιο μετα απο χιλια χρονια. μετα απο δωδεκα χιλιαδες χρονια. μετα απο εκατον εικοσι οκτω χιλιαδες χρονια. μετα απο τεσσερις μερες.

-οταν ακουω το hidden track απο το Jagged little pill, οταν μπαινω σε σκουριασμενα εργοστασια, οταν μυριζει λεβαντα, οταν μυριζει μωρο, οταν ανακαλυπτω καινουρια απορρυπαντικα, οταν κλειδωνω απο μεσα-

μερικες φορες ειναι ανυποφορο. ειλικρινα ανυποφορο. ανυπαρκτοι, αορατοι, σαν σπερματοζωαρια εχουν τρυπωσει σε καθημερινες συνθηκες. ανθρωποι που δεν γνωριζω πια, ανθρωποι που συναντω καθημερινα, ανθρωποι που η θεση τους ειναι μαζι με τις υπολοιπες, στραβες, κουτσες, ανεξιτηλες μεν ξεθωριασμενες δε, μνημες. ανθρωποι που θα επρεπε να ειναι αποκοιμισμενοι σε αυτον τον καναπε οσο εγω τους ψωνιζω δωρα απο το εμπορικο. ανθρωποι στην αλλη γραμμη του τηλεφωνου οσο εγω περπατω βιαστικα και μασουλαω ενα μπεργκερ που διαλυεται μεσα στο χερι μου και αποτυπωνεται ξεκαθαρα στην μπλουζα μου που μολις τριψω με λιγο νερο θα ξαναφορεσω αυριο γιατι υπαρχει τοσος χρονος κι αλλος τοσος-

και σιγα μη βαλω πλυντηριο για μια φανελα.

ανθρωποι σκετοι. οχι προσωπα. οχι διαλογος. εντελως σκετοι. λιπαρα σκιτσα. τα τριβω στη μουρη μου κι αναπνεω μεσα απο αυτα. κι οταν πλενω τη μουρη μου τα χρωματα κολυμπουν στον νιπτηρα ομως η λιγδα γεμιζει τις ρυτιδες μου και τις γραμμες στα χειλη μου, συμπληρωνει τα κενα αναμεσα στις βλεφαριδες μου κι ενω γυαλιζω, γυαλιζω πολυ ασχημα, ειμαι στιλπνος κι ομοιομορφος. κι αναπνεω καλυτερα.