υπνοβατηςκαιο υπνοβατης

-Σε σκοινι χωρις λαχταρα
-Σε σκοινι χωρις ονειρα
-Ποιος περπατησε με ονειρα με κλειστα ματια;
-Οποιος περπαταει κρατωντας το γαλαζιο σακουλακι γεματο
βερικοκα.
-Δεν πλησιαζεις.
-Δεν ειναι κοντα η παραλια;
-Αυτο ειναι κατι, ειναι ενα απο αυτα που μαζευονται,
συσσωρευονται και δε θα μαθουμε συντομα.
-Εχω μια σκαλα φτιαγμενη απο τετοιες ορολογιες.
-Για τον χρονο;
-Και για τον υπνο. Και για εκεινους που περπατουν με τα
σακουλακια τους γεματα βερικοκα.
-Ειχα ενα μαχαιρι… Ετσι θελω να λεω καποτε. Ειχα ενα μαχαιρι,
πότε κολλημενο στον τοιχο μου, πότε κατω απο το μαξιλαρι μου,
πότε μεσα στο συρταρι, πότε στο πατωμα και γυρω-γυρω χαρτια,
χαρτομαντηλα, αποτσιγαρα, τρυπες στην μοκετα, πότε μεσα στο
κεφαλι μου, πότε μισο μεσα μισο εξω… Ειχα ενα μαχαιρι θελω να
λεω καποτε.
-Ο ηλιος δεν υπαγορευει τετοιες εικονες εδω.
-Πια. Εικονες εδω, πια.
-Κι ομως εμεις πιστευουμε.
-Και δινουμε. Και πιστευουμε.
-Ο ηλιος δεν απαγορευει τις λεξεις…
-Κι οταν περνουν απο μπροστα του. Αλλα σε πολυ κοντινη
αποσταση. Ουτε και τοτε.
-Ειναι καλος.
-Ανακυκλωση.
-Α, δεν εχω κατι να πω για την ανακυκλωση. Δεν θελω να μιλησω
γι’ αυτην. Δεν θελω να υπακουσω ξανα. Αγαπησα την
συγκεντρωμενη μποχα. Ξανα και ξανα. Ξανα και ξανα σημαινει…
-Τρεις φορες συνολο.
-Αγαπησα την συνολικη μποχα. Την απαραλλαχτη. Που ειτε
απεναντι, ειτε δικη μου, ειτε περνουσα απο καινουριους δρομους,
την αγαπησα.
-Δεν πλησιαζεις.
-Δεν πλησιαζω.
-Ναι αλλα, στεκομαι εδω.
-Αυτο δε θα σου το παρω πισω, ποτέ
-Θα ελεγες «ορκιζομαι» ;
-Παλι αυτη η αναγκη.
-Συνεχεια.
-Θα ελεγα δε θελω ποτέ να το παρω πισω ποτέ θα ελεγα παλι αυτη
η αναγκη.
-Στεκομαι.
-Τα καταφερνουμε μια χαρα. Τα καταφερνουμε.
-Τα παμε καλα. Τα καταφερνουμε.