2:1

οι φιλοι μου μετρουν τον ερωτα. τον μετρουν σε μερες. κι οταν ο ερωτας προλαβαινει, τον μετρουν και σε μηνες. μετραω αποδειξεις, εσωρουχα, κουταλια, κουτακια απο αναψυκτικα. τον ερωτα δεν σκεφτηκα να τον μετρησω. δεν τολμησα. δεν τολμησα να σκεφτω. δεν σκεφτηκα να τολμησω. οι φιλοι μου δεν θυμουνται. αυτο για καιρο μας ενωνε. μας ενωνε και με εκεινους που δεν γνωριζουν. γιατι κι εγω ξεχνω. παιρνω τη στεφανια και την ρωτω: Ποτε εγινε αυτο; Εγινε αυτο;

Κι ετσι αποκτουν τα λαθη δικαιωματα κι εμεις δικαιωματα στα λαθη των φιλων μας και στις ζωες τους και στις τσεπες τους και εκεινοι στις βραδιες που προλαβαμε να καταπιουμε υπνωτικα, να παρουμε τηλεφωνο τη μανα μας, να παρουμε το αεροπλανο, να περιμενουμε στο αεροδρομιο τρεις ωρες, δυο εβδομαδες μετα, καποιον που δεν αγαπησαμε τοσο επειδη δεν τον αγαπησαμε για τοσο, επειδη δεν μας αγαπησε για τοσο και ξεχαστηκαμε κι αγαπησαμε ξανα και θα αγαπαμε οσες φορες θελουμε και θα στηνουμε ζαχαρωτες παγιδες, θα πεφτουμε σε αλλες παγιδες, βουβες, θα ανακαλυπτουμε ψεματα που στηθηκαν για το καλο μας και θα πουλαμε ψεματα για το κακο της αγαπης, θα λεμε: δεν σε αγαπαω πια κι ολοι θα ακουν: ποτέ δεν σε αγαπησα. θα λεμε: σε αγαπησα παλι κι ολοι θα ακουν: παντα σε αγαπουσα.

παντα ετσι αδικειται το στομα, απο τα αυτια.