"θες να βγουμε οι δυο μας την Κυριακη;"

καποιες στιγμες, οταν παρατηρω τον κοσμο, νηφαλιος, μου φαινεται λες κι ολοι εχουν βρει την ευτυχια. ειμαι μεσα στο ταξι, αγκαλια με μια σακουλα γεματη σουβλακια, νευριασμενος και μπερδεμενος, θυμωμενος με ολα τα λαθη που απεφυγα, θυμωμενος με την αγαπη κι ομως, ακομη κι εκεινοι που περπατουν μονοι, οι μεθυσμενοι που προσπαθουν να κρυψουν τη ζαλη τους περπατωντας, ταχα μου, σε μια ευθεια που οι ιδιοι φανταζονται, μοιαζουν ευτυχισμενοι. και σκεφτομαι πως ισως πηγαζει απο μεσα μου ολη αυτη η ευτυχια. ετσι ξαφνικα, αυτα τα 3 λεπτα που το ταξι κινειται αργα στην Ιερα Οδο, αναμεσα στα μπουζουξιδικα, τις καντινες και τα μπαρακια κι ο αερας μυριζει τσικνα και ευδαιμονια, μυριζει τυχη, παρασκευη βραδυ, ετσι ξαφνικα διερευσε απο μεσα μου σαν μυστικο, σαν να σχηματισε παραλληλες οδους το βλεμμα μου. κι ας κλαιω. ποιος ξερει...μπορει να κλαιω επειδη δεν καταφερα να διασκεδασω, να χορτασω την επιτυχια που ολοι περιμεναν οτι θα γιορταζα αποψε. και δεν κλαιω ακριβως. οποτε ποιος χεστηκε. ο ταξιτζης σιγουρα χεστηκε - μου μιλα για τον πειραια ευτυχως. μια φορα με ρωτησε ενας οδηγος, τι ειχα κι εκλαιγα [ ποσο συχνα με πιανουν κλαματα μες στα ταξι..; ] κι εχασα τις αισθησεις μου απο τους λυγμους. μα πιο πολυ απο την απορια. πραγματι δεν εχω ιδεα τι με κανει και κλαιω. η μετριοτητα λες...

ειναι μια ευχαριστη εκπληξη το ζεστο σπιτι. και η αγαπη των φιλων.