αυτες χωρις τους ανθρωπους που περασαν απο εκει

αυτες με το πολυ πολυ φως

αυτο για τον θεμη τον Ταπεινο (2)

Το τελος παλι νηστικο

δεν με τρομαζει ο τροχος
τρεχω πιο γρηγορα ευτυχως
κι αν με ξεγελασε η φωτια
το 'χω ξεχασει

απο το μελλον μια γουλια
ηπιαν της μερας μου πουλια
και του μυαλου μου τ'ασπρο συρμα
εχει αδειασει

δεν ξερω να κατηγορω
και να θυμωσω δεν μπορω
το τελος παλι νηστικο
κι αν με εχει αφησει

σαν δεντρο ανοιγω, σαν χωνι
των τοιχων σβηνω τη φωνη
με μια σταγονα προσευχη
εχω μεθυσει

φτυνω στο χερι μου νερο
που 'ναι σαν σιδερο γερο
οταν στον ηλιο περπατησω
να σκουριασει

μα μια στρατια απο επαφες
πιανει του νου τις κορυφες
πανω που ελεγα στο φως
πως εχω φτασει

εχουν αλλαξει τα κομματια μου
εχει θαμπωσει η εποχη μου
τοσο ταξιδεψαν τα ματια μου
κι ουτε ενα βημα η ψυχη μου

πού θα ταξιδευε το χερι μου
αν του 'χα δειξει ολους τους τροπους;
αν η σιωπη δεν ηταν ταιρι μου
θα ειχα ταιρι τους ανθρωπους

αυτο με το φως που χασκει

Δεν ειμαι αλλο απο εκεινο το φως το γνωστο το κατηφορικο φως διπλα στην πλατεια με τα συνδρομα.
Χασκουν τα κεφαλια μας χασκουν χασκουν .
Δεν χωρεσε να φυγει απο το στομα η πεταλουδα μεγαλωνε μεσα πρηστηκε μας εσχιζε τα πλευρα.
Θα μπλεκονται στα συρματα μισοτελειωμενοι πνευμονες στα δεντρα σαν χαρταετοι στα δεντρα σαν πυροβολημενα πουλια στον αερα θα μπλεκονται στον αερα θα μπλεκονται μεταξυ τους θα σφαζονται απελπισμενοι προς τον ηλιο.
ζωαρια της μισης αναπνοης χασκουν χασκουν.

Δεν κοιμηθηκα και ο καιρος δεν αλλαξε.
Εβρεχε τωρα φυσαει.
Το νιωθω. Το καταπινω
μαζι με το σαλιο μου. Ειναι το πρωινο μου.
Τα ψαρια δεν υπαρχουν.
και Νυχτα σκοτεινη σαν βυθος.
"Ορκισου μου οτι δεν ονειρευομαι." Ορκιζεσαι, ξυπναω.
Νιωθω ερωτα για το πλακακι με το θλιμμενο προσωπο στα νερα.
Ενα ταχυτατο ονομα σκαει στα μουτρα μου και με μια μετρια κραυγη
καλωσοριζω τον τελειο πονο. Αν δεν ειχα φωνη, νομιζω θα μ' επνιγε.
Ο καλος καιρος, η καλη μερα.
Ο πυρηνας μου.
Χωρια.
Ο αερας στα αυτια μου, χανω καθε ελεγχο, χανω καθε ελεγχο.
Ελα μια μερα να με δεις μια μερα.

ΑΓΑΠΗ

αυτη με το τσιγαρο

παρασκευη

Τα ονειρα μου εχουν θαμπωσει λιγο. Πρεπει να ενημερωσω τις επιθυμιες μου.
Να ξεφυλλισω κανα συννεφο με λαχταρα και παλι.

Παλι μου ειπαν οτι μικροδειχνω. Νιωθω να γερναω δεκα χρονια καθε φορα που το ακουω αυτο.

Θελω να το φιλησω αυτο το αγορι. Θελω να τον κουτουλησω απαλα κι υστερα να τον φιλησω.

χρονια πολλα -πατουσες

αυτο με τους πριγκηπες

ετσι να με θυμασαι

με το ξεδιαντροπο λουλουδι που πνιγει το αυτι μου

ειμαι ο πριγκηπας του ουδετερου μουτρου σου
πριγκηπα της νηστικης επιψαυσης

αυτη απο το MOLESKINE

αυτο για τα 2 χρονια πατουσες.μπλογκσποτ

, ξυπνησα και σαν να μην εισαι εδω
βραζω νερο μονο για 'μενα. Φερνω το τσάι μου στο σαλονι
κι απλωνομαι. Δεν ανοιγει το στομα μου ουτε για την γουλια
αυτη που θα με σωσει, ουτε για την γουλια εκεινη που
με εχει ενωσει με την εποχη. Βρεχει, δεν βρεχει, ψηνεται ενα κουφετο
στο τασακι. Μεχρι να καψει και το αμυγδαλο,
απο μια τρυπα στο παραθυρο θα μπει ο κοσμος. Παγωνει η ησυχια τα ρουθουνια
μου. Κι ενω εισαι εδω και κανω οτι δεν εισαι, σου λεω κατι σαν να εισαι.
Και μου φευγουν τα ρουχα.

αυτο που βρηκα οταν αδειαζα το inbox μου

αυτες των γενεθλιων μου