αυτο με την χωρα

κυλαει η κοιλαδα μακρια τους
γερναει η χωρα στους αγκωνες
και στα κρυσφηγετα
μετρουν οι μαχες τα νησια τους
γερναει η χωρα στους αγκωνες
κι ολες παρενθετες οι Παναγιες

να αποκοιμηθω σαν νερο
της απατητης μερας
σαν παιδι του καιρου
ενωμενο στους πνευμονες
με τις απελπισιες

αυτο με τον αναγνωστακη

τεταρτη

επρεπε για 5 δευτερολεπτα, για πρωτη ισως φορα στη ζωη μου, να μην ειμαι ερωτευμενος, να μην νιωθω ερωτευμενος για να ανακαλυψω την φυση μου; το σωμα μου αποτοξινωθηκε, το μυαλο μου επισης. ποσο ειχα υπερεκτιμησει τον ερωτα; οσο τον υποτιμω αυτη την στιγμη υποθετω. φτανει με τις εκτιμησεις. μπορω να ειμαι ελευθερος, τελικα, διχως να ανηκω καπου. μπορω να ειμαι καθαρος την επομενη φορα και ξεκουραστος. μπορω να συμμετεχω σε οργια και να μη νιωθω τοσο φτηνος οσο με εκανε η αγαπη να νιωσω. μπορω να αποσυρομαι απο εμενα και να ομορφαινω. να επιστρεφω σε εμενα και να τελειοποιω αυτα που παρεχω, να απορριπτω αυτα που ζητω. να εχω αναγκες. και παρεα.

θελω να αγαπησω εναν μαλακα

και θα ξεκινησω απο εμενα.

αυτο με τα φτερα

κυριακη

μπορει να εχω καταφερει τα μισα απο οσα εχουν καταφερει αλλα παιδια στην ηλικια μου, τα μισα απο οσα θα μπορουσα να ειχα κανει, ομως τα παω καλα με εμενα. εξω μου δεν εγινε και τιποτα, μεσα μου ομως ποτε δεν σταματησαν να συμβαινουν πραγματα.

ειχα στοχους απο μικρος και μαλλον εληξαν; εφαγα τους πραγματικους μου στοχους, τα πραγματικα μου ονειρα, απο τεμπελια; δεν ειναι αργα γι' αυτα;

με μπερδευει ακομη κι εμενα που δεν αγωνιω για το φανταρικο. ισως γιατι κι αυτο μου εκατσε καλα: λιγο τιποτα μεσα στο τιποτα. αλλωστε θα υπηρετησω στη ροδο, θα γραφτω και στο εσπερινο τον σεπτεμβρη οποτε προβλεπεται να κανω κατα τη διαρκεια της θητειας μου, περισσοτερα απο οσα εκανα ποτε. θα βγει και η ταινια το καλοκαιρι μαλλον. θα χασω την πρεμιερα. ανακουφιστικο! ετσι και παρω απολυτηριο λυκειου θα νιωσω πιο μαλακας απο ποτε!

δε θα χρειαστει να κοψω και το καπνισμα με την απαγορευση. με κοβει αυτο σιγα-σιγα. γεμιζω τα τασακια με μισα τσιγαρα, εκοψα και τον καφε οποτε αυτοματως τα πακετα μειωθηκαν. τωρα που ειμαι και αρρωστος βλεπω οτι μου στοιχιζει λιγοτερο, απο αλλες φορες, που δεν μπορω να καπνισω.

κανεις δεν μου λεει μπραβο που εκοψα τον καφε. ολοι μου λενε "ναι αλλα προσεχε τα νεφρα σου με το τσαι". ε χεσε με...

ακομη θελω να ανοιξει η γη να με καταπιει οταν μου κανουν σχολια και με ρωτουν αν γυμναζομαι, τσατιζομαι που με κοιτουν στα μπρατσα, ομως το σωμα μου νιωθει καλα. του αρεσει που ειναι στη θεση του. πρεπει να το ρωταμε το σωμα. με κοπο προσπαθω να διατηρησω μαλακη την κοιλια μου. δεν θελω βεβαια να γινω σαν αυτους τους κοπανους που εχουν στηθος αρμε και κοιλια πανακοτα, αλλα οι γραμμωμενοι κοιλιακοι με κανουν και βαριεμαι τοσο πολυ... με απογοητευουν.

Ξυλο θελει ο καριολης. Πολυ πολυ πολυ ξυλο.

Δεν ξερω αν θα τα βρουμε με τον Γιαννη. Ειναι πολλα αυτα που πρεπει να ειπωθουν αλλα περισσοτερα ειναι εκεινα που δε χρειαζεται να πουμε. Ειναι μπερδεμενος. Και επειδη εγω δεν ειμαι, φοβαμαι πως περιμενει απο εμενα να εχω ολες τις απαντησεις. Ισως προκυψουν μεσα μου οταν χρειαστει. Ισως τα λαθη να ειναι εντελως διαφορετικα απο αυτα που νομιζουμε.

Θελω να επιστρεψω στη Ροδο. Αρρωστησα με το που πατησα το ποδι μου εδω. Αν δεν εφευγε η μανα μου για την Αφρικη, μπορει και να κατεβαινα παλι! Αλλα μονο με τον πατερα μου δεν παλευεται η φαση στο νησι. Αλλωστε, για ενα χρονο εκει θα τη βγαλω, ας μη βιαζομαι καλυτερα.

Να, τρια τσιγαρα εκανα μεχρι να τα γραψω αυτα και τα πνευμονια μου ηδη το πανε για απεργια.

αυτο με την λαντζα

Εδω ειναι βυθος
κι ακουγεται παντα η προπελα
της λαντζας
που ερχεται
απο το λιμανι κι αλλοτε απο
την παραλια, αργα το απογευμα

Οταν περναει απο πανω μας
γινομαστε για λιγο
οι πνιγμενοι

που φοβουνται μια εκλειψη
Κι οι πνιγμενοι

γινονται διχτυα
γινονται ξυλα

τους ερωτευομαστε
για να νυχτωσουν τα νερα
πριν θυμηθουν οι ανθρωποι

σαββατο

πρεπει να συμβει κατι. να κανω. πλησιαζω τα εικοσι τεσσερα και ο προσωπικος μου ρυθμος ειναι ακομη ενενηντα επτα. πετυχε μια και μαλλον του 'φτανε. εμενα μου φτανει; μεχρι περυσι ημουν μικροτερος απο οσα θαυμαζα. ξαφνικα ακουω μουσικη που φτιαχνουν εικοσαχρονα, βλεπω ταινιες με εφηβους πρωταγωνιστες, χαζευω την τεχνη στους δρομους. η αναβολη απο τον στρατο εληξε. να μην ειναι η μονη.

αυτο με την παρανυχιδα

επιπολαιο επιφανειακο τραυμα
απο τα ανυποφορα
που κανεις δεν πιστευει

η πληροτητα ως παρανυχιδα

Μαλλον δεν σαστιζουμε ολοι
πριν την ολοκληρωση

καποιων η πνευματικη αρρυθμια
χωρις να εχει υπαρξει βιωμα
γινεται αμεσως εμπειρια

σαν να λεμε "παπαρουνοσπορος"
αν και το λενε "μνημη"
που ειναι πανω-κατω η ιδια λεξη
με διαφορετικη προφορα
και διαφορετικη ημερονια ληξης

απο την επαυλη
στο οικοδιδασκαλειο
κι απο εκει
παντα στον Νοτο

αυτο για την προδοσια

Ο βραχος αυτος θα 'ναι η ανακωχη μας

υποτιμημενα τα ποσιμα

Τι ειναι δυο χαμενα δαχτυλα
αν δεν ηταν τα τελευταια;

Ξεψειριζουμε τον ιδιο χιμπαντζη χρονο
χωρις οπτικη επαφη
χωρις συναινεση

Ο Κοσμος ειναι μικρος
αλλα δεν ειναι ασημαντος
Ο Κοσμος ειναι τιποτα

και οταν πεθανουμε
θα ειναι ακομη μικρος
ακομη εφηβος
ακομη τιποτα

Ο Χρονος ακομη θα ηδονιζεται αναμεσα μας

τυφλος

ζεστος

κροκοδειλος

http://paralogodasos.blogspot.com

αυτη με το τατουαζ μου

αυτο με τον μπεμπη

το φαιο μου κουραγιο παρηγορουν
οι διαθλασεις σου

δυο δαχτυλα πιο 'κει
σφαζονται σου λεω

κι ετσι μαθαινεις την πρωτη σου λεξη

μα μπροστα στην μαμα σου
σαλιωνεις ενα "αμπα" για να μου
τηλεφωνησει

Κι οσο τον διπλωνω,
ο χαρτης μου σκιζει ενα δαχτυλο

σου μοιαζω, ετσι που
το βαζω στο στομα μου

το απογευμα που θα σε δω να το κανεις ξανα
θα μοιαζεις εσυ
για πρωτη φορα
σε εμενα

αυτο με τον αερα

o αερας αυτος θα μας τρελανει

καλυτερα να σ' ακουγα
να λες:

ο αερας αυτος θα μας τρελανει
ο αερας αυτος θα μας τρελανει
ο αερας αυτος θα μας τρελανει

αυτο με τις ορχιδεες

μα οι ορχιδεες δεν ειναι τα αρπαχτικα;
μα οι ορχιδεες δεν εχουν τα νυχια;
μα οι ορχιδεες δεν εχουν ραμφος

δεν εχουν κεφαλι

σιγουρα θα προκειται για καποιο αλλο λουλουδι

φτηνοτερο και σπανιοτερο
ομως οχι φτηνοτερο και σπανιοτερο
απο την ασφαλεια, την συγκινηση

και την αγνωμοσυνη

[ σε διαβρωμενους σκοπους προπονει τα νυχια της η Καθε Ημερα ]

αυτο με το αυτοκινητο

θελω να κατοικησω στο αυτοκινητο σου

να βλεπω τα κερματα κατω απ' το καθισμα

ματια της γατας

και εκεινο το κρεμαστο
κομματι απο χαρτονι

κηπο μου

οπου θα βρισκω τη σκια σου
κοντα στα υποαλλεργικα συννεφα

που σκουπιζαν την κοιλια σου

αυτο με την αναφορα στον T.S.Eliot

ουτε με ενα λυγμο, ουτε με ενα κλαψουρισμα

(η ευφυεστερη μεταφραση
ειναι απλως η ευγενεστερη προσβολη)

τελειωνει ο κοσμος

whimper whimper whimper

whimper whimper whimper whimper

μια μερα. Για μια μερα.

αυτο με την ροη των αντιλαλων

Οσο γεμιζουν τα μανικια μου
αυξανεται η ροη των αντιλάλων

Σουλουπωθηκα λιγο

Αντικατεστησα τον καφε με πρασινο τσάι και
το απολαμβανω τοσο,
που φοβαμαι
μην αντικαταστησω με αυτο και τον ερωτα

αυτο με το ψημενο πυον

Οι πολυγωνικες σου ριζες
βαθια στο ψημενο πυον μου.

Συλλεγω οσα εχουν πηξει απο τα χνωτα
του γονιμοποιημενου χωραφιου,

ουτε ενας καρπος να μην παει ξανα
ασυνοδευτος στην παραλια

μικρο .1

γεννηθηκαμε ολοι στις δεκα
και περπατησαμε την ιδια μερα

αυτο με την πληξη της αθωοτητας

Οι ερεθισμοι στους ωμους,
συμπτωμα που κι ο αναιδης
θα υπερασπιζοταν

χωρις την πληξη της αθωοτητας στο βλεμμα

μα με μελανιασμενο χερι

και θα απαντουσε στην παντομιμα:

Η στυση του βιβλιοστατη! Η στυση του βιβλιοστατη!

νεκροψια σε ελατο

Τα βιδωσα στο εδαφος, λιγο πιο εξω
απο το σπιτι μου
Μεχρι το πρωι ειχαν γειρει

αλσος απο καμπουριαστα ξεσκονοπανα

Ειμαστε περιττοι χωρις την εκπνοη μας

τα μεθεορτια

Οπου να 'ναι θα 'ρθουν τα μεθεορτια

Η εποχη της μαζικης επωασης κρατησε
οσο περιμεναμε οι περισσοτεροι να κρατησει
Οι λιγοτεροι δεν θα προλαβουν τους
ανασχηματισμους, ουτε και θα νιωσουν
το νωπο χορταρι να βρεχει τα ποδια τους
μεχρι αυτα να παγωσουν, μεχρι αυτο να ασπρισει

Ετσι φτιαχνουμε εμεις το νερο, οταν
μας τελειωνουν οι ενωσεις

σπαμε τα πελματα μας και τα πεταμε στον φραχτη

προσκληση σε γαμο

με ρακετες κοσκινισαμε τον ερωτα
για να ψηθει καλα

αφου δεν εχω χρηματα, θα τους παω την συνταγη εκεινη

ο,τι δεν ειναι αυτοματο αποτυγχανει σπανιως

η δευτερη μερα

Την πρωτη μερα
μοναχα το κοιταζα το ποταμακι
Ποια ηταν, με σιγουρια δεν μπορω να πω
αφου αυτο παντα ηταν εκει και εγω παντοτε το εβλεπα
ωσπου ηρθε η μερα η δευτερη, μετα απο τοσα χρονια
και το ξεφυλλισα
Μα πουθενα τριγυρω κατι, μεσα του να το κλειδωσω βιαστικα
υστερα να μεγαλωσω τοσο
που μονο οσοι δεν μ' ειχαν δει για χρονια
θα αντιλαμβανονταν τις αλλαγες
κι οσοι με ηξεραν καλα θα 'ψαχναν για τις επεμβασεις.
Απο εκεινη τη στιγμη που επιασα στο χερι μου
τριχες, αλλες απο εκεινες των φρυδιων μου
σα να μη μεσολαβησε ουτε μια νυχτα
σα να μη μεσολαβησε κανεις
θα μεγαλωνα ισα ισα, λιγο αν εσκαβα με τους αγκωνες
μην πεσει το κεφαλι μου στον λακκο

ενα καλουπι, ασχημο, για το γλυκο νερο.