ΣΤΟΠ

Τελειωσε το ταξιδι στο νεο κοσμο,
πανω σε μια ταρατσα της υδρογειου
-αντιδοτο υπογειου-
την ωρα που η αγνωστη καρατεριστα
εψαχνε στη λιστα
αν εχει επαναληψεις
για να πληρωθει.
Τελειωσε το ταξιδι στο νεο κοσμο,
πανω σε μια ταρατσα της υδρογειου
-αντιδοτο υπογειου-
την ωρα που η αγνωστη καρατεριστα
χαθηκε στην πιστα,
για να 'ναι σιγουρη πως δε θα εκδηλωθει.
Και θα σ'το ξαναπω.
Η φαντασια της υπερλειτουργει.
Μονο φαντασματα ειδε εκει.
Παραποιησε τη γραμματικη.
Μονο φαντασματα ειδε εκει.
Παραποιησε τη γραμματικη.
Αδυνατον να υποταχτει στον...



λενα πλατωνος.στοπ.1984.μασκες ηλιου

ο ρουχος

θα ηθελα να με εβλεπε σαν κατοικιδιο. το ξερω ειμαι ενα ρουχο. δεν πεινω ουτε και θελω χαδια. μου αρκει ο παλιος ιδρωτας που μυριζει σαν μουχλιασμενος χυμος χαμομηλιου. ομως θα ηθελα να με εβλεπε σαν κατοικιδιο. κι ας με αφηνε παλι στην ιδια γωνια του διαδρομου. θα με ξεχασει εντελως οταν θα εχω γλιστρησει ολοκληρος κατω απο το επιπλο. καθε φορα που ανοιγει η πορτα εξαφανιζομαι λιγακι παραπανω. εχω ηδη βρει μια παλια καλτσα κι ενα ζευγαρι ακουστικα που αυτος δεν εχει ψαξει. δεν ξερει οτι εχει χασει. δεν τα χρειαστηκε. δεν τα χρειαστηκε βλεπεις. δεν τα χρειαστηκε.

το ρεπορταζ

- Σε θέλω πολύ.
- Και τι κάνεις γι' αυτό;
- Σε αγκαλιάζω.

να, απο την κορυφη αυτου του καταρραχτη πηδηξαν ολοι. κανεις δεν πνιγηκε. ολοι πεθαναν απο φοβο κατα την πτωση. μα τι σκατα περιμεναν; πως θα 'ταν οπως στα ονειρα κι οτι καποια στιγμη θα ανοιγαν τα ματια τους, ξαπλωμενοι στο κρεβατι κι ανακουφισμενοι; καποιων τα ματια μαλιστα, τα εσκισαν τα βραχια κι εμοιαζαν ανοιχτα. αλλα μονο εμοιαζαν. οι συγγενεις φωναζαν "μη!" αλλα μετα χειροκροτουσαν. ηθελαν εναν εντυπωσιακο θανατο για τα βλασταρια τους, τα αδερφια τα ξαδερφια τους. ηθελαν εναν εντυπωσιακο θανατο για να τελειωσουν οι διακοπες με μια τουλαχιστον ενδιαφερουσα ιστορια.
τους συγγενεις, τους ειδαμε ολους στην τηλεοραση. τους νεκρους, μονο σε φωτογραφιες στα ιδια ρεπορταζ. τον καταρραχτη σε ντοκυμαντερ, ανοιξη, που σε πνιγουν τα βρυα και οι λειχηνες εκει. φωσφοριζουν σαν ψευτικα και μυριζουν σαν φρεσκοκομμενη σαλατα. βρεχεις τη μουρη σου και νιωθεις σαν να τρως μπουνια στη μυτη. το βραδυ ξεπλενεις το πιρουνι σου και υστερικα τα μικροσκοπικα αστρακια πανηγυριζουν μεσα στη δινη. το μεσημερι, που με το ζορι εχει κοπιασει πια κι ο ηλιος, ξεκινας την αναρριχηση. "προσεχε" σου λεει καποιος. "εχει πεθανει κοσμος και κοσμακης ετσι."

και μια παροιμια: λιγοτερος παγος, περισσοτερη βοτκα
και μια συμβουλη: λιγοτερο παγο, περισσοτερη βοτκα

η δημοπρασια

για τα ακρα

Το ειδωλο του αριστερου χεριου μου σηκωνεται οποτε στεκομαι μπροστα σε εναν καθρεφτη. Θελει να φανει. Να το δω. Εγω ξερω πως και το δεξι προσπαθει, καθε φορα, να σηκωθει μα δεν μπορει. Ειναι βαρυ. Κατι κρατω παντα με αυτο.

Οταν θελω να ειναι τα ποδια μου παραλληλα σκεφτομαι τις φτερνες μου κι οχι τα δαχτυλα μου. Στη σκια μου φαινονται στραβα, γιατι ετσι θελουν να 'ναι. Και νιωθω ενα τραβηγμα στη λεκανη μου. Μερικες φορες, το τραβηγμα αυτο συνοδευται απο τριξιμο, ιδιο με αυτο που κανουν τα πολυ καθαρα πιατα οταν τα τριβεις με το δαχτυλο.

Σκουίκ-σκουίκ δηλαδη.

SLEEPING?

people you may know

Φορουσα το καινουριο μου σακιδιο, σιγουρος πως θα του αρεσε πολυ αν το εβλεπε. Λαχανι, αλλα η αποχρωση που αρεσει στον Μητσο και λιγο παιδικο. Την τελευταια φορα που του αρεσε κατι πανω μου, ηδη ημασταν περικυκλωμενοι απο το τελος. Σε μισω, μου ειχε πει, εννοωντας πως ηθελε κι εκεινος το μπλε μπλουζακι μου με το διαστημοπλοιο.


Ενας μηνας μεσα στη σφυριχτρα της ταπεινωσης

Οταν σου εχει συγχωρεθει εστω και μια φορα κατι, ειναι φαγουρα στην ψυχη να τιμωρεισαι σε καποιο επομενο λαθος. Η συγχωρεση Ειναι δουλεια. Αφου λοιπον βαριομαστε ακομη και να ευχαριστησουμε, σιγα μην συγχωρησουμε κιολας. Σιγα μην ιχνηλατησουμε και την θεωση.

Καποιοι αγαπαμε οταν θυμωνουμε - καποιοι δεν το κανουμε. Μονο θυμωνουμε. Και διεκδικουμε. Μονο διεκδικουμε. Και φυσικα τα καταφερνουμε. Τι τυχη. Τι ζωη. Ποιου ομως;

οι αναποδοι ανθρωποι

οι αναποδοι ανθρωποι φροντιζουν τα δαχτυλα των ποδιων τους και τις φτερνες τους. οταν πονα το κεφαλι τους το μουλιαζουν μεσα σε λεκανες με νερο και αλατα. τα γονατα τους σκληραινουν οταν τα γλειφεις.

το πουλι των αναποδων ανδρων, σκληραινει κι αυτο οταν το γλειφεις. αλλα πεφτει. τα χερια των αναποδων ανδρων αλλα κι ολων των αναποδων ανθρωπων, ειναι εντελως αχρηστα και πολυ ενοχλητικα για τους ιδιους. το μεγαλυτερο προβλημα των αναποδων ανδρων, ειναι το κατουρημα.

το μεγαλυτερο προβλημα των αναποδων γυναικων δεν ειναι το κατουρημα, αλλα το πεσμενο στηθος.

οι αναποδοι ανθρωποι δεν ονειρευονται να πεταξουν. δεν ξερω τι ονειρευονται...

τους μεταμορφωνε παλι σε χαδι

Wrong words said in anger and you were gone
How am I supposed to live without anyone?

Nature will survive us human dogs after all

This is really happening

When the dog bites, when the bee stings...

Δεν ξερω καν γιατι μας ηρθε το καλοκαιρι αυτο

When the wind turns, on the shore lies another day

This is really happening. Happening

Να μην ξεχασεις, εκει ψηλα σαν φτασεις,
τον ηλιο σου να στειλεις μες στα καλα νερα

Ten thousand people, maybe more

πτ

Το στρωμα της παχνης, που λες οτι φτιαχνεις για πληγωμενα τζαμια, ταυτοσημες μνημες
απλωνουν πλοκαμια και το σκουπιζουν.

αυτος ειμαι, λες.

σ' εμενα το λες ή σ' εσενα;

μεγαλωνω βρεγμενος, στην κοιλια ξαπλωμενος, του ουρανου. εμβρυο νοθο, την εκπτωση νιωθω σαν εκτρωση
του νου. σαν δεντρο στο κεντρο του πεδιου φυτρωνω στην κορη αυτου του αιδοιου, να μην σε βλεπει που ξενυχτας. να μην κοιτα τα μαυρα δοντια σου οταν στην ακρη αλυχτας αυτου του κοσμου.

ο πονος μου ειναι το φως μου. φως μου εσυ φτιαχνεις τα χρωματα που τραγουδουν τα στοματα του φτερωτου θηριου μεσα στου κρυου την αλλαγη.

επαψε η γη να προσπαθει. τωρα απο δυο γιναμε ενας. θα μοιραστουμε αυτης της γεννας τον σπανιο μυκητα και σε χωρια
ακατοικητα θα δοξαστουμε. ποιητες-αριθμοι, θεοι πληγωμενοι, δημοσιοι ρυθμοι θυμωμενοι

- μονοι κι ανικητοι θα τρωμε παλιους σεισμους.

rebus

η λεμβος/
εκανα ενα κολπο και τωρα αλλαζω τα καναλια στην τηλεοραση με την ξυριστικη μηχανη. ο χωρος βεβαια τωρα πια φαινεται μικροτερος και χρειαστηκε να κοψω τα δυο απο τα τεσσερα ποδια σε καθε τραπεζακι για να μην κουνιουνται με το κυμα.

μικρη τρυπα σε μεγαλο πλοιο/
γονατιζω. δεν θελω τα πλευρα μου να εχουν σχεση με τα μπρατσα μου. δεν θελω οι μηροι μου να εχουν σχεση μεταξυ τους. βιδωσα μια καρεκλα ψηλα στον τοιχο κι ανεβασα εκει το παιδι μου. κουναει τα ποδαρακια του και μεγαλωνει το νερο.

τρελο παρτυ μοδας/
εξετασα τις προθεσεις του. πατωσαν ολες.

η χελωνα

για να ειναι σιγουρο το αποτελεσμα,
οπως οταν μετραμε εμεις τους ποντους του αντιπαλου,
χειρουργουσαμε ταυτοχρονα, ο ενας την καρδια του αλλου.

Πολυ Μικροι, λεμε τις πρωτες λεξεις.

Ας λαχταρουσαμε για λιγο, να αγαπηθουμε ολοι για λιγο. Εστω λιγο, ας λαχταρουσαμε κατι.
Ας ημουν μια πολη με εναν δρομο ψηλο, να ακουμπα τα βουνα.








Καινουριος Κρυος Αερας Για προγευμα.

ειδικη κατασκευη

δεν θα μου λες τι ωρα ειναι. απο το μερος που θα παμε μονο τον δρομο ξερω. τιποτε αλλο. ουτε τι θελω απο εκει ουτε αν κανω καλα που παω. θα χαζεψεις μαζι μου μερικες βιτρινες και δεν θα με παρεξηγησεις οταν ξεφυσηξω πως θα 'θελα να 'μουν γκομενα μονο για ενα ζευγαρι παπουτσια.

μιλησαμε σαν αδελφια. κοιμηθηκαμε σαν εραστες. ξυπνησαμε σαν αδελφια.

ολα εχουν αιμα. ειναι αιμα. εκπαιδευονται κι εξημερωνονται οπως κι εμεις εκπαιδευομαστε και εξημερωνομαστε και καταληγουμε ο ενας βλακας του αλλου στη γωνια του σπιτιου που μοιραζομαστε.

σε λιγο θα ανθισουν και τα λουλουδια στη βεραντα. σε λιγο θα ειμαι τριαντα ξανα και φοβισμενος. θα εχω μολις γεννησει ενα σκυλι και θα ετοιμαζομαι να το σκοτωσω.

φιλι θα σου δωσω, οχι κλοτσια

πως κανεις ετσι πια

πιο εδω

οταν ημουν μικρος μου ειχε πει να προσεχω οταν πηγαινω απεναντι γιατι ειναι επικινδυνα εκει. δεν βλεπεις αν ερχεται αυτοκινητο. προσεχω παντα. κι οταν δεν προσεχω, σιγουρα κανω οτι προσεχω. ουτε μια φορα δεν εχω διασχισει εκεινον τον δρομο απο εκεινο το σημειο διχως να σκεφτω την μανα μου. ουτε μια φορα δεν εχω διασχισει δρομο διχως να σκεφτω εκεινο το σημειο.

ετσι βιαστικα και αμετανοητα συμμετεχουν ανθρωποι στις μερες μου. μεταμορφωνονται σε κατι λιγοτερο απο σκεψη, κατι μικροτερο απο μνημη κι ειναι εκει οταν βουρτσιζω τα δοντια μου με κυκλικες κινησεις, οταν δενω τα κορδονια μου, οταν πληκτρολογω τους κωδικους μου, οταν πινω Kaiser, οταν φτιαχνω μιλκσεηκ-μπανανα, οταν σπαω σπυρακια, οταν τρωω πατατακια με la vache qui rit, οταν ακουω την λεξη αποικουν, οταν την λεω, οταν την τραγουδω, οταν αλλαζω μαξιλαροθηκη-

και θελω να τους ικανοποιησω, να μου γελασουν συνομωτικα, να τσακωθουμε και μετα να γαμηθουμε, να παμε να ριξουμε καλαθια και να τα καταφερω μονο μια φορα, να παιξουμε θεατρο στο μπαλκονι, να αρρωστησω και να ειναι εκει. να ειναι εδω. να ευχονται να πεθαινα την ιδια στιγμη που με αγαπουν το ιδιο μετα απο χιλια χρονια. μετα απο δωδεκα χιλιαδες χρονια. μετα απο εκατον εικοσι οκτω χιλιαδες χρονια. μετα απο τεσσερις μερες.

-οταν ακουω το hidden track απο το Jagged little pill, οταν μπαινω σε σκουριασμενα εργοστασια, οταν μυριζει λεβαντα, οταν μυριζει μωρο, οταν ανακαλυπτω καινουρια απορρυπαντικα, οταν κλειδωνω απο μεσα-

μερικες φορες ειναι ανυποφορο. ειλικρινα ανυποφορο. ανυπαρκτοι, αορατοι, σαν σπερματοζωαρια εχουν τρυπωσει σε καθημερινες συνθηκες. ανθρωποι που δεν γνωριζω πια, ανθρωποι που συναντω καθημερινα, ανθρωποι που η θεση τους ειναι μαζι με τις υπολοιπες, στραβες, κουτσες, ανεξιτηλες μεν ξεθωριασμενες δε, μνημες. ανθρωποι που θα επρεπε να ειναι αποκοιμισμενοι σε αυτον τον καναπε οσο εγω τους ψωνιζω δωρα απο το εμπορικο. ανθρωποι στην αλλη γραμμη του τηλεφωνου οσο εγω περπατω βιαστικα και μασουλαω ενα μπεργκερ που διαλυεται μεσα στο χερι μου και αποτυπωνεται ξεκαθαρα στην μπλουζα μου που μολις τριψω με λιγο νερο θα ξαναφορεσω αυριο γιατι υπαρχει τοσος χρονος κι αλλος τοσος-

και σιγα μη βαλω πλυντηριο για μια φανελα.

ανθρωποι σκετοι. οχι προσωπα. οχι διαλογος. εντελως σκετοι. λιπαρα σκιτσα. τα τριβω στη μουρη μου κι αναπνεω μεσα απο αυτα. κι οταν πλενω τη μουρη μου τα χρωματα κολυμπουν στον νιπτηρα ομως η λιγδα γεμιζει τις ρυτιδες μου και τις γραμμες στα χειλη μου, συμπληρωνει τα κενα αναμεσα στις βλεφαριδες μου κι ενω γυαλιζω, γυαλιζω πολυ ασχημα, ειμαι στιλπνος κι ομοιομορφος. κι αναπνεω καλυτερα.

SEPTENDER